Rozdział 7

Alex znała go już jako małego chłopca, którego uczyła podstaw magii i latać na miotle. Była świeżo po studiach, gdy  hrabia Himuro zaoferował jej pracę guwernantki na dworze. Tatsuya był wtedy radosnym, otwartym dzieciakiem. Dobrze pamiętała jego powrót do domu po pierwszym roku w Hogwarcie. Zamiast swojego szczerego uśmiechu miał na twarzy kamienną maskę, która doskonale ukrywała wszelkie emocje. Nigdy jej nie powiedział, co się wtedy wydarzyło. Część prawdy poznała dwa miesiące później, gdy Taiga zaczynał szkołę, a ona już nie była potrzebna w posiadłości, więc rozpoczęła karierę nauczycielki. Doskonale pamiętała ślizgonów, z czasów, gdy jeszcze sama była uczennicą, byli oni zarozumiali, dumni i nie chcieli mieć nic wspólnego z brudno-krwistymi. Tym razem to nie oni się izolowali od innych domów, tym razem to uczniowie innych domów ich omijali, mówiąc, że nie chcą nie przyjaźnić z dziećmi śmierciożerców. Tatsuya był bardzo delikatnym dzieckiem, nic dziwnego, że zamknął się w sobie.
Patrzyła na chłopaka, siedzącego po drugiej stronie biurka. Był już dorosły, jednak ona wciąż widziała zagubionego chłopca. Podniósł wzrok z nad filiżanki z herbatą i spojrzał jej prosto w oczy.
-O czym chciała pani porozmawiać, profesor Garcia?- Zapytał nie zmieniając w ogóle mimiki.
-Tatsuya, ostatnio słyszałam niepokojące rzeczy o tobie i twoich przyjaciołach..-Powiedziała, tak naprawdę nie wiedząc, jak zacząć tę rozmowę- Podobno zaczęła Cię interesować Czarna Magia
-Zwykłe plotki- Odpowiedział spokojnie, upijając łyk herbaty-Przecież mnie znasz- Jego spojrzenie się ociepliło, jednak Alex wiedziała, że jest to wynikiem talentu aktorskiego, a nie szczerych emocji.
-Martwię się o Ciebie-Powiedziała- Z resztą tak samo jak Taiga- Dodała do chwili wahania. Doskonalę wiedziała, że nie układa się między nimi, ale chciała mu dać do zrozumienia, że nie wszystkie mosty są spalone.
-Nie potrzebnie. Doskonale sobie ze wszystkim radzę. Musisz mi teraz wybaczyć Alex, ale mam do napisania wypracowanie z astronomii- Odparł po czym wstał i wyszedł z gabinetu.
Profesor Garcia już dawno wiedziała, że szatyn ukrywa coś strasznego. W zeszłym roku widziała go na korytarzu chwilę przed znalezieniem jednej z ofiar, jednak nie zgłosiła tego nigdy dyrektorowi, ponieważ nie wierzyła, że Himuro mógłby kogoś zaatakować… przynajmniej nie z własnej woli.

Był już późna noc, gdy siódmoklasiści skończyli astronomię. Niewiele osób miało ten przedmiot jako fakultet, więc grupę tworzyli uczniowie z różnych domów. Kiyoshi Teppei był tam jedynym puchonem. Wracał do Hufflepuffu myśląc o jutrzejszym dniu. Z rana miał zostać ogłoszony plan tegorocznych rozgrywek quidditcha. Miał nadzieje, że pierwsze starcie będą mieli z gryfonami, ponieważ mieli oni mocny skład i grali oni, przestrzegając większości reguł, nie musiał się przynajmniej martwić, że któryś z jego zawodników celowo dostanie tłuczkiem. Przez swoje rozmyślenia nie usłyszał za sobą osoby, która od Wieży Astronomicznej szła za nim. Przeszły go ciarki, tak jakby intuicja ostrzegała go przed zagrożeniem, odwrócił się, około trzy metry od niego stał Kojiro Furuhashi. Puchon szybko wyciągnął swoją różdżkę. Jednak było już za późno.
-Expelliarmus- Powiedział ślizgon, a różdżka Teppeia poszybowała w górę, by po chwili upaść na chłodną posadzkę. Kiyoshi chciał się szybko schylić po nią w akcie desperacji, lecz już nie zdążył.-Drętwota- Szepnął napastnik i puchon runął na podłogę nie przytomny raz koło swojej broni. Ślizgon podszedł do niego powolnym krokiem- Arachnea- Z jego różdżki wystrzeliła srebrna pajęczyna, która oplotła tors puchona, a po chwili znikła. Nagle Furuhashi usłyszał kroki, wiedział, że musi się spieszyć, gdyby został przyłapany nie tylko on miałby problemy- Obliviate- Powiedział zaklęcie, którym usunął swoje ofierze pamięć. Postanowił iść prosto na tajemniczą osobę, najwyżej dzisiejszej nocy oznaczy jeszcze jedną osobę.

Yumiko szła spokojnie korytarzem patrolując go, gdy usłyszała jak coś dużego uderza o posadzkę zaledwie kilkanaście metrów od niej. Wyciągnęła różdżkę, by oświetlić otoczenie.
-Lumos- powiedziała. Ktoś szedł w jej stronę, więc przystanęła by poczekać i sprawdzić kto to. Po chwili zza zakrętu wyszedł wysoki ślizgon i wycelowaną w nią różdżką, jednak schował ja za pazuchę, gdy zobaczył z kim ma do czynienia. Teraz Midorima naprawdę się przestraszyła, ostatnio bardzo często widywała Furuhashiego.
-Co tu robisz o tej porze?- Zapytał, mierząc ją swoim pustym wzrokiem
-O to samo mogłabym zapytać Ciebie-Odpowiedziała, nie wiedząc skąd znalazła w sobie tyle odwagi- Jestem prefektem, moim obowiązkiem jest patrolowanie korytarzy i odejmowanie punków osobom, które bez przyczyny chodzą po...
-Chcesz mi odjąć punkty?- Przerwał jej. Z dziewczyny nagle zniknęła cała pewność siebie i niedawna odwaga, jakby przypomniała sobie z kim rozmawia. Przeszły ją ciarki i zrobiła krok do tyłu. Przez chwilę wydawało jej się, że martwe spojrzenie Furuhashiego złagodniało, ale doszła do wniosku, że to tylko gra cieni- Właśnie skończyłem astronomię i wracam do lochów.
-A co to był za huk?
-Potknąłem się i upadłem. Jest już późno, chodź, odprowadzę Cię do wierzy.- Powiedział po chwili i ją wyminął. Midorima posłusznie poszła za nim, dziwiąc się swoim własnym zachowaniem.